Gudrun Sæbjørnsdatter

   Et annet navn for Gudrun var Guri Sæbjørnsdatter.

I åra 1611-1613 låg ho og tredje mannen Ola Toreson i rettsak mot kvarandre for domkapitlet i Stavanger. Dei kom dårleg overeins, og saka starta i 1611 med at han stemna henne "fordi hun nu i langsommelig tid wden skellig oc billig aarsage (som hand formeente) haffde selff affskild sig fra hannem baade met godz oc eiendeler, saa oc met seng, disk dug oc anden omgengelse som ecteskap wdkreuffuer (---) mange menniske thil forargelse oc hannem thil stor skade oc forhaanelse."
Guri svara til dette at ho makta ikkje leva saman med han fordi han hadde teke frå henne husnøklane, som ho som matmor skulle ha, og dessutan "ocsaa offuerfalt hende met hug oc slag, haardtag oc andet saadant, at hun end icke om nattetide kunde være i fred for hannem, nøddis derfor at rømme sin ecteseng emod hendes villie oc forsett".
Trass i dei dryge klagene frå begge sider, enda saka med forlik. Domkapitlet formante dei om å leva saman som gode ektefolk og det vart sett opp ein detaljert "samlivskontrakt".
Fred vart det likevel ikkje mellom dei. Året etter var det ho som klaga han inn for domkapitlet fordi han hadde halde fram som før. Ho sa at ho ikkje kunne bu saman med han lenger "wden sin helbredis oc liffs fortabelse" og ba om å bli skilt frå han så ho heretter kunne "leffue it enligt oc roligt leffnet i denne hendis høie alder". Ola vedgjekk at han hadde slege henne ein gong, men det var fordi ho først hadde vore ute etter han med hans eigen dolk.
Påstand stod mot påstand, og ingen hadde vitne. Domkapitlet innsåg at der ikkje var "forhaabning om god forligelse dennem emellum effter denne dag". Dei avgjorde difor at dei skulle leva frå kvarandre i eitt år "paa det Gud aff deris indgrode had oc affuind, daglig oc idelig kiff oc trette, skenden oc banden iche skall ydermhere fortørnis oc den christen kirke forargis". Dei vona då at dei kunne ta til vit og bli betre forlikte. Korleis det skulle ordnast med "deris husz oc hiemb, ager, eng, bo oc boskap oc andet saadant", overlet dei til lagretten å døma om.
Då eit år var gått, stemna Ola kona på nytt. Separasjonstida var no ute, og han ville ha henne tilbake. Men ho ville framleis ikkje. Igjen vart det gjensidige klager i retten. Han skulle ha slege henne til blods, og lensmann Erik Byre kunne vitna at han hadde sett henne i slik tilstand. Men Ola meinte Guri hadde tilreidt seg slik sjølv, og at ho hadde gitt han eit blåauga først, noko soknepresten, hr. Daniel, kunne sanna. Igjen kom retten til at det var skuld på begge sider. Etterdi "intet bedre, men altid verre forligelse dennem emellum er at formode", dømde domkapitlet at separasjonstida skulle forlengast med to nye år.
Her endar historia; vi veit ikkje korleis det sidan gjekk dei. Samlivsproblem mellom ektefolk er tydelegvis ikkje noko nytt.
Den 23. april 1619 var det skifte etter Guri, men skiftet vart anka av arvingane, og det vart halde nytt skifte 09.12.1621. Ho hadde ått gods i 11 gardar i Rogaland og Hardanger med ei samla skuld på vel 15 laupar smør. Då Guri var død, gifte truleg Ola Toreson seg opp att med Kirsten Larsdotter.

  Hendelser

• Hun hadde halve gården (bruk nr 1-2) på Randa, Randøy, Fister, Hjelmeland fra før 1603 til 1613.

• Det ble skiftet etter henne den 23 apr 1617.

• Det ble skiftet etter henne den 9 des 1621. Hun eide jordegods i 11 gårder i Rogaland og Hardanger.

Gudrun giftet seg med Halvor Hesbø ca 1570. (Halvor Hesbø ble født ca 1540 og døde før 1580.)

Gudrun giftet seg deretter med Ola Knutsen Håland ca 1580. (Ola Knutsen Håland ble født ca 1530 i Hjelmeland eller Finnøy og døde ca 1596 på Håland, Erfjord, Suldal.)

Gudrun giftet seg deretter med Ola Toresen Randa ca 1600. Ekteskapet endte i skilsmisse. (Ola Toresen Randa døde etter 1621.)